Plodovi bola - Duška Kontić

Plodovi bola

Bučna osamljenost oktobarskog jutra

Doziva pozlaćenu bijedu surovog dana

Stidljivo sunce krišom sipa so u

Slomljeno srce jesenje žene

Orahovo lišće palo u zoru šušti

Gonjeno vjetrom, koraci spori

Plodovi bola u promrzlim rukama

Zgažena misao umire u mukama.

Uselila se neka tuga ovih dana

Nepozvana, remeti ravnodušnu

Ranu jesen,pjesnik se zanesen

Moli vjetrovitoj sunčanoj zori

Da otvori staze stihovima

Tonućem brodu u izgubljenom

Pohodu vile vjetrova što bježi i hrli

Dubini virova zlih vilenjaka

Zaognutih tajanstvenom maglom.

U obljubljenoj tami surovog dna

Svjetlucaju bijeli biseri

Ispružena ruka prigrli voljenu nisku

Bjelasa, talasa, izmiče, nestaje

Poslednji znak vjernosti vuka.

Pripitomljenog u praskozorje.

Duška Kontić