14.07.2019.

Poezija

Velestovske noći - Petko Šipinkarovski

Risti G. Jačevu

Samuje tišina. Na hridu ...

Između ogromne planine i jezera, tuguješ sa voljenom

za korenom porodičnog javora.

Umivaš sećanja ispod velike senke,

dok misli, sustižu sećanja, o proteklim danima.

Setom, hladiš dušu na minulo vreme

pregaženih puteva.

Avgust je. Leto gospodnje, dve hiljade osamnajesta.

U tvom rodnom dvorištu,

otvaramo spakovana znamenja, izgubljenih Podkajmakčalanskih

predela, što napuštena dosežu do Donjeg Rodeva,

gde na stare korene porodičnog stabla,

samuje tišina.

Kalemiš koren vekovnog stabla, stasalom pokolenju u

vremenu zauvek.

Kroz sokake, preplićeš niti na svetle dane

i urezane snove o dugim Velestovskim noćima.

I, po ko zna koji put, čitaš mi pesmu:

"Na grobu moje sestre"

i govoriš,

o vašem susretu koji si imao tamo,

kada su te zavičajnom toplinom,

dočekali svoji: „Šta tražiš, ovde je sve naše" -

Rekli su ti veliku laž - „istinu"!

Kopamo po prošlosti i današnjem vremenu

i po burnim dogodovštinama koja nas prate

i danas.

Nakon svega, otvaramo nadu ... da će svetla budućnost

ogrejati naša dvorišta,

ili će možda tmina, protkati kroz mrak

radost novom jutru na majčinom ognjištu.

U zrelom smo dobi i sa zrelim mislima.

Daješ mi tvoj najnoviji poetski zapis „San duše",

a, zatim, čitaš poslednji stih

iz pesme „Moja budućnost"

.......

„Kad iznenada beležim, kako se moja budućnost

pretapa u prošlost i kako moj prelep dan

polako zalazi u noć".

Nakon jasnog razgovora i zrelih misli,

shvatio sam poruku,

da se to; polako, lako

naša budućnost „pretvara u prošlost"

Petko Šipinkarovski

______________

Velestovo 24. avgust 2018. godina

Prevod sa makedonskog jezika: Violeta Pačevski

* * *

Велестовски ноÑœи - Петко Шипинкаровски

На Ð исто Ðƒ. Јачев

Самува тишината. На ридот...

МеÑ“у големата планина и езерото, со љубената

тагуваш по семејниот јавор,

присетно ја разладуваш душата под големата сенка,

каде, ги ловиме зборовиете на изгазените патишта.

Август е. Лето господово две илјади и осумнаесетто.

Во твојот семеен двор ги отвораме здиплените мераци

по загубените подкјaмакчалански предели и оставените

прелози, во Долно Ð одево, каде самуваат старите корења

на родовото стебло.

Ги влечиш никулците на пораснатите фиданки,

ги разнесуваш по сокаците на светлите дни

и свежите соништата на долгите Велестовски ноÑœи.

И по којзнае кој пат ми ја читаш песната

„На гробот на сестра ми“, и на твојата средба

што ја имаше таму, кога со топло добредојде

те пречека своината: „Што бараш, овде сè е наше“ –

Ти ја кажаа големата лага – „вистината“!

Копаме и по настаните на денешното време.

И по големите случувања што не следат,

ја отвораме надежта... Светлата иднина треба да ги огрее

нашите дворишта...

Или, можеби темницата, би можела да ја завлече

радоста во новите утра на нашата матична мајка.

Во зрело доба сме, и со зрела дума...

Ми го подаваш објавен твојот најнов

поетски запис „Сонот на душата“,

а потоа ми ја читаш последната строфа од

песната „Мојата иднина“

...

„Кога одненадеж забележувам како мојата

иднина се пресоздава во минато, и како

мојот убав ден полека навлегува во ноÑœта“.

По големиот разговор и зрелата мисла,

ја разбрав пораката, дека ; полека, лека,

нашата иднина „се пресоздава во минато“.

Петко Шипинкаровски

Велестово, 24 август 2018 год