Plodovi bola
Bučna osamljenost oktobarskog jutra
Doziva pozlaćenu bijedu surovog dana
Stidljivo sunce krišom sipa so u
Slomljeno srce jesenje žene
Orahovo lišće palo u zoru šušti
Gonjeno vjetrom, koraci spori
Plodovi bola u promrzlim rukama
Zgažena misao umire u mukama.
Uselila se neka tuga ovih dana
Nepozvana, remeti ravnodušnu
Ranu jesen,pjesnik se zanesen
Moli vjetrovitoj sunčanoj zori
Da otvori staze stihovima
Tonućem brodu u izgubljenom
Pohodu vile vjetrova što bježi i hrli
Dubini virova zlih vilenjaka
Zaognutih tajanstvenom maglom.
U obljubljenoj tami surovog dna
Svjetlucaju bijeli biseri
Ispružena ruka prigrli voljenu nisku
Bjelasa, talasa, izmiče, nestaje
Poslednji znak vjernosti vuka.
Pripitomljenog u praskozorje.
Duška Kontić
