Klonuli dan
Kroz klonuli dan, iz mrkog oblaka,
ko strela tutnji hladna kiša
(gnjilo lice rastače u bezdnu)
juriša na obraze ko da je s uma sišla.
Muče i vređaju gorke, sitne kapi,
prljaju i stežu oko bestidnice
sikću ko zmije sa dva šuplja zuba
i luče otrov na svezane vilice.
Nemoć i pustoš u trenutku jednom
u meni sve poplavi, prepuni,
žuč nesitih rana izbi mi iz pluća
prigušenim krikom vasionu ispuni.
Velika se seta kroz telo razlila,
talasa mi bledim pramenom u oku,
nedužan tonem u vrelom jedu
s usnama zelenim u tugu duboku
Vezana je duša čvornovatim stablom
s kog mukle note kaplju na srce.
zar nebožna kiša da dere grane,
sve bešnje, sve jače, dok prizivam sunce?
Zorica Baburski
